به گزارش روابط عمومی رسانه ملی در این یادداشت آمده است: چهـره کریه و زشــت ویـروس منحـوس کرونــا گرچه تـرس و وحشت، نگرانی و اضطراب را در جوامع بشری گسترش داد و مشکلاتی را باعث شد، ولی با یک نگاه ایجابی شرایطی را به وجود آورد که در نوع خود بی‌نظیر است و شاید حتی سابقه تاریخی هم نداشته باشد. این ویروس با شیوعی که در گستره کره خاکی پیدا کرده است تغییرات بنیادی در مناسک و رفتارهای فردی و اجتماعی را موجب شده است که اتفاقاً اگر به خوبی درک و فهم و به نحو مطلوب از آن استفاده شود، بسیاری از کمبودها جبران، خلأها پر و مشکلات برطرف می‌شود.  سلامت محیط‌زیست، عدم استفاده از انرژی‌های فسیلی، هوای سالم و ده‌ها مقوله بزرگ دیگر، اینک رو به بهبود گذاشته و به قول اندیشمندان چنانچه این روند ادامه یابد بیش از 700 گونه موجودات منابع طبیعی احیاء و یا از انقراض قطعی آن‌ها جلوگیری می‌شود. احتمالاتی داده می‌شود که زندگی بشر به 2 مقطع قبل و پسا کرونا تقسیم خواهد شد. باید نگاهمان و بصیرتمان را به این اتفاقِ ناخواسته تغییر دهیم و ضمن حفظ هوشیاری و رعایت بهداشت و پیشگیری، این تهدید را به فرصت تبدیل کنیم. اگر ماری پوست نیندازد، درختی در جهت رشد و قد کشیدن خود پوست‌اندازی نکند و همه ساله تازه نشود و بسیاری از موجودات به روز نشوند و از پذیرش شرایط و الزامات و اقتضائات رشد و نمو و حرکت و تکامل خود سر باز بزنند و خودداری کنند، قطعاً سرعت نابودی و مرگِ آن‌ها نیز چند برابر افزایش می‌یابد و اصولاً دوامِ حیات و بقاء موجودات در معرضِ خطر و نابودی قرار می‌گیرد. نگارنده این چند جمله به خوبی بر آثار منفی و مخرب کرونا بر زندگی و از آن مهم‌تر جان و مال مردم واقف است و همانند دیگران به جد معتقد است که این بلایی است عظیم و آرزومند و امیدوار که هرچه سریع‌تر سایه شومش را از سر ملت‌ها کوتاه و وجود نحس‌اش رخت بربندد، اما چه باید کرد؟ جز این که تسلیم و رضای قضا و قدر بود و از صمیم دل و اخلاص دست تضرع و التماس از درگاه حضرت بی‌نیاز دراز کرد مدام طلب مغفرت و عافیت کرد و از سوی دیگر اتفاقاً براساس آموزه‌های دینی و اسلامی‌به آن روی سکه نیز توجه داشت تا با بهره‌برداری از آموزه‌های دینی و عمل به وظایف ایمانی و انسانی خود چنان نشاط معنوی به وجود آورد تا حلاوت و شیرینی در کام تلخ و ناگوار مردم جایگزین شود و آلام و مصائب و اضطراب‌های آنان کاهش یابد. یکی از زیباترین خصلت‌های معاشرتی مفهومی است تحت عنوان مواسات. یعنی غم‌خواری و همدردی و یاری کردن دیگران؛ به عبارت دیگر مال و جان دیگران را همچون خود دیدن یا دیگری را بر خود مقدم قرار دادن، به دوستان و یاران و برادران دینی یاری و کمک مالی و جانی رساندن، شرکت دادن دیگری در کفاف رزق و معاش خویش که به تعبیر بلند حضرت زهرا (س): «الجّار ثم الدّار» این صفت نیکو، در روایات اسلامی‌بسیار ستوده شده است و یکی از اعمال برتر مسحوب می‌شود. امام صادق (ع): «تَقَرّبوا اِلَی الله تَعالی بِمُواساه اِخوانکم». امیرالمؤمنین (ع) مواسات را برادر دین و موجب افزایش رزق و روزی می‌داند، اجمالاً مفهوم این خصلت روشن می‌سازد که انسان مُواسی کسی است که با دیگران همدردی و همراهی دارد و خود را در رنج و غم دیگران شریک می‌داند و با مال و جان از آنها دفاع می‌کند و میان خود و دیگران فرق قائل نمی‌شود. بدیهی است که بذر چنین خصیصه‌ای در نهاد و وجود انسان‌هایی کاشته می‌شود و رشد می‌کند که از اعتقادات ایمانی و معنی و الهی برخوردار باشد تا در پرتو اخلاص و تکلیف دینی و انسانی خود از روح خودخواهی و منفعت‌طلبی اولیه انسان فاصله بگیرد و در شرایط سخت و مشکلات فراگیر به وظیفه خود عمل کند. اینک ایران اسلامی عرصه گسترده‌ای از ایثار و فداکاری، تعاون و همکاری و مواسات به همدیگر شده است و این از جمله ویژگی‌های مردم عزیز ما است که در پرتو تعالیم الهی و قرآنی در بزنگاه‌های بحرانی و شرایط ویژه و خاص به کمک و یاری هم می‌شتابند، زیرا که همواره بر این باورند که مَنْ أَصْبَحَ لَا یَهْتَمُّ بِأُمُورِ الْمُسْلِمِینَ فَلَیْسَ مِنْهُمْ چو عضوی بدرد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار