به گزارش روابط عمومی رسانه ملی، در این یادداشت آمده است: از اواخر بهمن ماه سال پیش بود که هوهوی خبری سترگ، رسانه‌های ایرانی و غیرایرانی را قرق کرد. خبری از جنس مرگ یا زندگی. آن روزها کسی فکرش را هم نمیکرد که این «ضحاک ذره بینی» قرار است اینطور گردوخاک کند و حریف بطلبد. ضحاک قصه این روزها برایش پیر و جوان فرقی نمی‌کند. آنقدر بی‌رحم که هر از گاهی سراغ نوزادان و کودکان هم می‌رود و دست خالی برنمی‌گردد. بی وطن است و شرق تا غرب عالم را اسیر خودش کرده. چه می‌شود کرد که هنوز هم حریفی برایش پیدا نشده است. از همان روزهای اول و زمانی که حتی عیدنوروز و ماه رمضان مان هم رنگ و بوی کرونا به خود گرفته بود بسیاری از ادارات و نهادهای دولتی، نیرو و ساعت کاری شان را کم کردند؛ مدارس و دانشگاه‌ها تعطیل شدند و کسب و کارهای خصوصی فعالیت‌شان را به حد ضرورت کاهش دادند. همه باید خود و دور و بری‌هایشان را تا جایی که می‌شود ایزوله کنند. اما در این میان دو گروهند که اتفاقا بر عکس این موج، کارشان از قبل بیشتر شده است؛ محل کارشان هم بیش‌تر همان مناطقی است که کرونالا جولان بیشتری داده. پزشکان و خبرنگاران. روزهای سخت برای ثبت در تاریخ، راوی می‌خواهند. راویانی که دغدغه این روزهایشان جدای از اطلاع‌رسانی و کمک به کادر درمان، تلاش برای مهار ویروس و رعایت پروتکل‌های ستادملی مبارزه با کروناست. در این مدت بارها به چشم خود دیدم که همکارانم در باشگاه خبرنگاران جوان، چطور بی‌محابا سراغ سوژه‌های کرونایی می‌روند و برای انجام رسالت خبری خود، خطر می‌کنند. همه بازوهای رسانه‌ای باشگاه، پردغدغه درگیر پوشش اخبار این ویروس منحوسند تا شاید با گستره چتر خبررسانی، مردم و مملکت بر این مشکل قرن پیروز شوند. اصلا رسانه‌ها اعتبار این روزهایشان را مدیون همین حضور گسترده‌اند. از فعالیت پرقوت برو بچه‌های خبرگزاری صدا و سیما گرفته تا دوستان شبکه خبر و البته همکاران خبری که بیرون از دایره رسانه‌ملی، در سایر رسانه‌های مکتوب و شبکه‌های اجتماعی فعالیت می‌کنند. کرونا فارغ از تمام اصل و فرعش، یک آزمون است؛ آزمونی برای سنجش دغدغه ما خبرنگاران. خبرنگارانی که اصولا اگر اهل درد نباشند راه‌شان را اشتباه انتخاب کرده‌اند. خبرنگار هم درد را می‌فهمد و هم هرچه در چنته دارد رو می‌کند تا حال مردمش خوب باشد. مگر می‌شود خبرنگار بود و با سیل گلستان و لرستان و زلزله کرمانشاه و سرپل، به هم نریخت. مگر می‌شود قلم به دست گرفت و از حال ناخوش اطرافیان آن بیمار کرونایی ننوشت. مگر می‌شود... بله؛ هستیم تا کرونا را هم شکست دهیم. در آخر فرصت را مغتنم می‌شمرم و از همین‌جا به همه کسانی‌که در زنجیره تولید خبر سهمی دارند درود می‌فرستم. خبرنگاران روزتان مبارک!