«هماهنگ» از همان ابتدای امر ساختارشکنی کرده و با تقسیم‌بندی برنامه به دو بخش کارناوالی و استودیویی، تفاوت خود را از دیگر برنامه‌های استعدادیابی نشان داده است. هیئت داورانِ آن به جای این‌که در یک استودیو ساکن شوند و با یک فراخوان، علاقه‌مندان به شرکت در برنامه را پذیرا شوند، سختی و مشقت طی کردن ۱۴ هزار کیلومتر را به جان می‌خرند تا مبادا گروهی نوجوان در خطه‌ای از این خاک، شرایط آمدن به پایتخت را نداشته باشند و این فرصت را از دست بدهند. این عدالت‌پیشگی آنقدر ارزشمند هست که اگر مخاطب گاها در برخی قسمت‌ها ناهماهنگی‌هایی می‌بیند که البته در این شیوه از برنامه‌سازی دور از ذهن نیست، آن را می‌پذیرد.
در مرحله ابتدایی و بخش کارناوالی «همآهنگ»، هیئت داوران در سفری ۱۴ هزار کیلومتری، ۶۰۰ گروه سرود را در نقاط مختلف کشور ارزیابی کردند و در نهایت از بین آن‌ها ۳۶ گروه به مرحله بعد که همان بخش استودیویی برنامه است، راه یافتند. دستاورد این سفرها علاوه بر سوژه محوری برنامه یعنی سرود، فرصتی بود برای معرفی فرهنگ های متنوع کشورمان و نیز ظرفیت های بالای گردشگری هر منطقه.
حالا برگزیدگان در یک استودیوی متمرکز به اجرای سرود می‌پردازند و عملکردشان توسط بهزاد عبدی، محمد مهدی سیار، علی لهراسبی و سیما تیرانداز محک می خورد. غیر از تیرانداز بقیه داوران نسبتی با سرود دارند و در نوجوانی این هنر را تجربه کرده اند. عبدی و سیار از چهره‌های شاخص موسیقی و شعر هستند و طبعا نظرات شان بیش از دیگر داوران می تواند برای گروه‌های سرود راهگشا باشد.
ممکن است به ذهنمان خطور کند که «همآهنگ» می‌توانست مرحله مقدماتی را اصلا نشان ندهد و برنامه اصلی بعد از گزینش گروه‌های نهایی در قالب بخش استودیویی تولید می‌شد. اما شاید یکی از دلایل ارتباط خوب مخاطب با آن، به اشتراک گذاشتن و نشان دادن همین بخش باشد. مخاطب با تماشای این اتفاقات، متوجه عدالت‌محوری برنامه می‌شود، حس حمایت و همدلی گروه سازنده «همآهنگ» را دریافت می‌کند و از آن به بعد برنامه را از آن خود میداند. همین امر ارتباط دوطرفه مخاطب و «همآهنگ»را شکل می‌دهد. وانگهی، مگر رسالت برنامه سازی تلویزیونی جز این است که امکان دیده شدن برای همه را فراهم کند؟
با نگاهی اجمالی به بخش‌های ابتدایی «همآهنگ» کاملا پیداست که برنامه‌ای هدفمند است و صرفا برای سرگرم کردن مخاطب تولید نشده، کمی‌که بیشتر آن را دنبال می‌کنی و بخش‌های بعدی آن را به تماشا می‌نشینی کاملا به این واقف می‌شوی که سازندگان آن برای این هدفمندی، پیش‌زمینه محکم و درستی داشته‌اند.
در بخش ابتدایی یا کارناوالی برنامه، هیئت انتخاب جداگانه‌ای متشکل از عباس غزالی ، اشکان کمانگری ، فلورا سام و امیریل ارجمند حضور داشتد که از قضا برخی از آن‌ها تجربه کار حرفه ای برای نوجوانان دارند و غزالی و کمانگری در دوره نوجوانی حضور در گروه‌های سرود را تجربه کرده اند. طبعا می‌شد به ترکیبی تخصصی تر رسید اما هم ترکیب هیات انتخاب و هم ترکیب هیات داوران برنامه به گونه ای عمل کردند که نظرات شان در راستای کمک به گروه‌های سرود بود و هست.
نکته دیگر این که می توان پی برد که سازندگان «همآهنگ» قبل از شروع ساخت برنامه‌ای که مختص نوجوانان است، کاملا به بررسی روانشناسی نوجوان پرداخته‌اند و شیوه رفتار با او را تحقیق کرده‌اند. در شرایطی که خلا کار رسانه‌ای در حوزه نوجوان کاملا احساس می‌شود، این توجه، موشکافی و روانشناسی رفتار درست و استاندارد با نوجوان نکته بسیار ارزشمندی است.
از دیگر نقاط قوت «همآهنگ»عدم تبعیض میان گروه‌های شرکت‌کننده و یکسان بودن میزان فرصت‌های گروه سرود دختران و پسران است. برای نمونه یکی از اجراهای به یادماندنی برنامه، اجرای کرال گروه سرود دختران کرمان بود که تماشاگران را شگفت‌زده کرد.
به «همآهنگ»نقد وارد است؛ چه در بخش کارناوالی و چه در بخش استودیویی. اما این که سازندگان در میان سوژههای متداول، این جسارت را به خرج می‌دهند و سرود را به عنوان سوژه را برمی‌گزیند که خیلی‌وقت است مهجور مانده و گروهی سنی نوجوان را محوریت خود قرار می‌دهد که آن هم دیرزمانی است در رسانه جایگاه واقعی ندارد، اتفاق مبارکی است.
امیدواریم فصل های بعدی «همآهنگ» با برطرف کردن ضعف ها و برجسته ساختن قوت ها تبدیل به یک اتفاق ماندگار و موثر در حوزه سرود و یک برنامه محبوب برای گروه سنی نوجوان شود. این برنامه محصول مرکز موسیقی مآوا وابسته به سازمان هنری رسانه ای اوج است که روزهای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه هر هفته ساعت ۲۲ از شبکه افق پخش می‌شود و باز پخش آن از شنبه تا سه‌شنبه ساعت ۲۱ و ۳۰ روی آنتن شبکه نسیم می رود.