احسان ناظم بکایی / «سال ۹۸ سال سختی بود.» این عبارت، عبارت صحیحی برای حال و احوال ما در سال ۹۸ بوده است. عبارتی که در تفسیر بیشتر آن باید، گفت منظور از سختی، فشار و تلخی و ناتوانی نیست بلکه پیچیدگی و پر فراز و نشیب بودن آن است. همه مان توانستیم در کنار هم از پس این سختی‌ها بربیاییم و سرسخت تر از قبل در مسیر سال ۹۹ و سده آینده و قرن پانزدهم هجری شمسی گام برداریم. به صراحت می توان مدعی شد آنچه در سال ۹۸ بر سازمان ما گذشت، در هیچ سال و دوره ای بر ما نگذشته بود. سالهای بعد از انقلاب و دوران جنگ، سازمان که ابعادی بسیار کوچکتر از امروز داشت، وظیفه ای مشخص به عنوان عامل تبلیغات دفاع مقدس داشت. محمد هاشمی، مدیرعامل وقت سازمان، برادر آیت الله اکبر هاشمی رفسنجانی رئیس مجلس وقت که بعدا رئیس جمهور می‌شد، بود. همین نزدیکی، هیچ مساله بودجه و ... را متوجه سازمان نمی‌کرد. در سالهای دهه ۷۰ و دوران سازندگی، توسعه کمی سازمان در مسیر توسعه اقتصادی انجام شد. ویدئو آزاد شد که رقیب سرسختی برای صداوسیما نبود. ضمن اینکه اولین امواج شبکه‌های ماهواره ای هم به صورت ابتدایی و غیر حرفه ای آمدند اما در برابر آغاز تاسیس شبکه‌های گوناگون، راهی پیش نبردند. در تمام این سالها، دولت های مستقر با سازمان، مهربان بودند و با سازمان در مسیر توسعه کمی و کیفی همراهی کردند. در کنار مزایا، عوارض این گستردگی در دهه ۹۰ بروز کرد. تغییرات مدیریتی درون سازمانی و مدیریت های ناپایدار نیمه اول دهه ۹۰، فربهی بدنه سازمان، تنش با دولت مستقر که به گروکشی بر سر بودجه و حملات رسانه ای منجر می‌شد، بخشی از مشکلات سازمان در دهه ۹۰ بود. افزایش شبکه‌های ماهواره ای فارسی زبان که با حمایت مثلث عربی-غربی-عبری تقویت شده بودند و رونق فضای مجازی و ... هم چالش دیگری بود که پیش روی سازمان قرار گرفت. با چنین میدان پیچیده رسانه ای، سازمان گام در سال ۹۸ گذاشت. سالی که هم اکنون و در روزهای آخر آن، مشخص است که سالی پر پیچ و خم بوده. سالی که نه شباهتی به دوران سادگی و سرراستی دهه ۶۰ داشت. نه مانند دهه‌های ۷۰ و ۸۰ دولتمردانی همراه سازمان داشت و نه فضای مجازی و ماهواره ای آنقدر بی رقیب و هموار بود.